Odkrywanie historii pochodzenia staroangielskiego psa pasterskiego

Staroangielski owczarek jest kochaną rasą o bogatej, wielowiekowej historii.

Ich przodkami prawdopodobnie byli małe, brodate owczarki, które zostały sprowadzone do Anglii przez Rzymian.

Nazwa starej angielskiej owczarki jest ukłonem do ich pochodzenia, ale nie są tak stare, jak sugeruje ich nazwa.

Ich charakterystyczna szczupła sierść i łagodna natura sprawiły, że stały się popularnym wyborem do hodowli owiec na angielskiej wsi.

Pochodzenie starego owczarka angielskiego jest otoczone tajemnicą, ale uważa się, że rasa została udoskonalona w południowo-zachodniej Anglii od początku XIX wieku.

Dwaj najbardziej prawdopodobni przodkowie rasy to kollie brodatki i południowo-rosyjska owczarka, w oparciu o wygląd i badania genetyczne.

Rasa ta została opracowana przede wszystkim jako pies pasterski, używany do prowadzenia bydła i owiec na znaczne odległości do rynku, wymagając od niego wytrwałego i spokojnego pracownika.

Jako pies roboczy, wygląd był znacznie mniejszym problemem, a kiedy rasa została po raz pierwszy pokazana w Birmingham w 1873 roku, tylko trzy "biedne egzemplarze" zostały przedstawione do oceny.

Rasa została wyeksportowana do Stanów Zjednoczonych w latach osiemdziesiątych XIX wieku, gdzie stała się symbolem statusu i cenionym zwierzakiem wśród bogatych rodzin.

Amerykański Kennel Club oficjalnie uznał rasę w 1885 roku, a Henry i William Tilley są uznawani za sformułowanie nowoczesnego standardu rasy po założeniu Old English Sheepdog Club of America w 1904 roku.

Przodkowie rasy mogą obejmować Smithfield lub Cotswold Cor, bobtailed psa pasterzy widziany w południowo-zachodnich hrabstwach Anglii i rosyjskiego Owtchar.

Pierwszy raz wystawiono go na wystawie w Birmingham (Anglia) w 1873 roku.

Rasa ta była wykorzystywana jako pies pasterski, szybko przenoszący bydło z jednego miejsca do drugiego, a jej genetyka ma irlandzkie, szkockie, europejskie, a nawet rosyjskie pochodzenie.

Intriguing read: /Florida English Springer Spaniel /Ratowanie

Ogon był przymocowany jako dowód, że pies był psem roboczym, co czyniło go zwolnionym z opodatkowania, a ta praktyka trwa w wielu krajach, w tym w USA.

W 1914 r. w Westminsterze zauważalnie pojawiła się ta rasa, a dziś można ją zobaczyć, jak chwali się swoim niepowtarzalnym wyglądem na ringu hodowców, wygrywając w zawodach sportowych, hodowając bydło oraz jako kochający i lojalny zwierzak domowy.

Suggestion: Angielski Mastiff Na Florydzie

Fizyczne cechy starego owczarka angielskiego są naprawdę wyjątkowe.

Ich futro jest gęste, szczupłe i pozbawione kręgów, występuje w odcieniach niebieskiego, szarego i niebieskiego merlu, z plamkami białego lub bez.

Dojrzałe samce, które pod grubą sierścią mają silny wzrost, zazwyczaj mają około 22 cali wzrostu, podczas gdy samice mają co najmniej 21 cali wzrostu i wyglądają nieco bardziej wyrafinowane.

Ich futro wymaga stałej pielęgnacji, ale dobrą wiadomością jest to, że w porównaniu do innych psów hodowlanych, jest ono minimalne.

Ze względu na bardzo gęstą powłokę podskórną dobrze odpychają wodę, ale jeśli nie dba się o nie odpowiednio, powłoka szybko staje się zakręcona i splątana.

Jeśli nie jest regularnie pielęgnowany, może się całkowicie zaćmić aż do skóry, a w niektórych przypadkach konieczne może być ogolenie psa.

Staroangielski owczarek ma cienkie ciało, dobrze rozwinięte żebra i szeroki brzuch, a plecy i szyja są szerokie i dobrze mięśniowe.

Ich długie kończyny mają umiarkowanie ciężką strukturę kostną, a małe stopy są okrągłe, z dobrze zakrzywionymi palcami.

Grzbieta jest wyższa od grzbietu, co nadaje staremu Anglikowi niepowtarzalny typ chodu, jak u niedźwiedzia, z opuszczoną głową.

Jednak ruch powinien być nieograniczony i płynny, odzwierciedlający wrodzoną sportowość.

Samce mają wzrost 61-65 cm i mogą ważyć od 32 do 45 kg, podczas gdy samice mają zazwyczaj wzrost 56-62 cm i ważą 27-36 kg.

Staroangielski owczarek to duża rasa, osiągająca co najmniej 21 cali wzrostu.

Ich waga waha się od 60 do 100 funtów, co czyni je znaczącym dodatkiem do każdej rodziny.

Stare angielskie owczarki mają długą żywotność od 10 do 12 lat, co jest istotną kwestią dla każdego potencjalnego właściciela.

Z reguły dobrze sobie radzą z psami i rodzinami, dzięki swemu łagodnemu i przyjaznemu temperamentowi.

Oto niektóre kluczowe cechy rasy owczarka starego angielskiego:

Staroangielscy owczarki są inteligentnymi psami o wysokim poziomie inteligencji, co sprawia, że stosunkowo łatwo je trenować.

Potrzebują też regularnej aktywności fizycznej, by zachować zdrowie i szczęście.

Ich poziom energii jest aktywny, co oznacza, że potrzebują mnóstwa okazji do biegania i zabawy.

Jako rasa, są znane z niskiej ilości ślinienia, co jest bonusem dla każdego, kto nie lubi ślinienia.

Staroangielski owczarek ma bogatą historię, która sięga czasów Devon, Somerset i Cornwall w Anglii.

Te rasy przyczyniły się do stworzenia psa, który był idealny do hodowli owiec i bydła, ponieważ był czuły, zwinny i nieagresywny.

Jego charakterystyczny chód często porównywany jest do uniwersalnego pędzania niedźwiedzia, którego pierwotnym przeznaczeniem było hodowanie trzody i praca na farmach, a nie tylko bycie zwierzęciem domowym.

W Wielkiej Brytanii owczarek ten pojawił się po raz pierwszy w roku 1873, a w Stanach Zjednoczonych w roku 1888, w tym samym roku Amerykański Klub Kennelowy (AKC) uznał tę rasę.